بهرام شفیع: از اون دسته افرادی که ثابت کرده برای گزارشگری فوتبال اساسآ نیازی به اطلاعات ورزشی نیست، اگه توی بازی یک هشتم نهایی جام جهانی تصویر روی یه بازیکن زوم بشه و گزارشگر بگه اجازه بدین بازیکن برگرده تا من شماره‌شو ببینم تا اسمشو بهتون بگم چه حسی بهتون دست میده؟ این دقیقآ همون حسی بود که بهرام شفیع توی جام جهانی 2002 وقتی تصویر بسته‌ی جونینیو پخش می‌شد به بیننده‌ها منتقل کرد. ابداع کننده‌ی اصطلاح می‌ریم که داشته باشیم، جدیدآ توی یه مصاحبه به این موضوع افتخار کرده، و گفته اصطلاح من درآری دیگه‌ش یعنی اس‌وقس دار از استوار و قرص میاد و از یه کفاش توی پامنار این کلمه رو یادگرفته. اگه اولین بار باشه که گزارشش‌و می‌شنوین حین بازی براش نگران می‌شین که نکنه مرده چون یهو پنج دقیقه اصلآ هیچ حرفی نمی‌زنه.
علیرضا علی‌فر: خدا نکنه بازی یکی از دو تیم استقلال و پرسپولیس‌و بدن به جناب سرهنگ! لحن گزارشش دقیقآ مثل وقتیه که یه گزارشگر ایرانی داره بازی ایران و نعوذباللّه اسرائیل‌و گزارش می‌کنه. به طور کلی نقش گزارشگر، کارشناس داوری و کارشناس مربیگری‌و در کنار هم طی یک بازی در هم ایفا می‌کنه. از اون دسته گزارشگرایی که به واژه‌های من درآوردی خودش یعنی تیر نزدیک‌تر و تیر دورتر اکتفا نکرده و روی اصطلاحات اوپن سورس بقیه هم کار کرده و کاربر پسندترشون کرده مثلآ ورژن جدید کوله باری از تجربه تحت عنوان چمدانی از تجربه به نام آقای علی‌فر به ثبت رسیده. امکان نداره بازی به وقتای تلف شده برسه و استاد کلاس درشون‌و شروع نکنن که((این دقایق را نباید با نود دقیقه‌ی بازی جمع کرد و به کاربردن دقیقه‌ی نودوسه به طور کلی مکروه می‌باشد و عبارت دقیقه‌ی سوم از وقتهای تلف شده عبارتی بی اشکال است.))
گزارشگر دوم شهر اهواز: فاجعه‌ی جامعه‌ی گزارشگری فوتبال! احتمالآ یه بار توی اخبار ورزشی زیر صدای گوینده، طرز اعلام گل گزارشگرای امریکای جنوبی‌و شنیده و دقیقآ وقتی تیمای اهوازی گل می‌زنن حنجره‌شو جر میده. اما وقتی تیم شهرش گل بخوره بعیده که اصلآ اون گل‌و اعلام بکنه. مدل ((گل گل گل گُُُُُُُُُل برای تیم استقلال اهواز)) گفتناش فقط جون میده برای زمانی که ساعت یک نصفه شب سر برنامه‌ی نود صدای تلویزیون‌و تا ته بسته باشی تا کسی بیدار نشه اما لامصب معلوم نیست چه جوری گل گل می‌کنه که یا همه بیدار می‌شن‌و فُشِت می‌دن یا تلویزیون‌و کلآ باید خاموش بکنی.
جواد خیابانی: کارشناسان امر فوتبال بینی تنها راه دیدن بازیایی که جوادخان گزارش می‌کنه رو بستن کامل صدای تلویزیون عنوان کردند. استاد امر سوتی دادن علاوه بر افتخار جاری کردن خطبه‌ی عقد محمد علی آبادی با مادر ورزش ایران، افتخار برادر کردن حسین خطیبی و غلامحسین دین محمدی رو هم توی کارنامه‌ش می‌بینه.
علیخانی گزارشگر اصفهان: هنوز کسی علت انتخاب این بشرو به عنوان بهترین گزارشگر مراکز استانها از طرف سازمان صدا وسیما نفهمیده. فعلآ مدتیه با ظهور سه پدیده‌ی جدید گزارشگری فوتبال در اصفهان بی‌خیال گزارش کردن فوتبال شده اما کماکان به گزارشگری هندبال، بسکتبال، پینگ پنگ، کشتی و … مشغوله، احتمالآ اگه همین طور پشتکار داشته باشه چند سال دیگه به عنوان تنها گزارشگر مسابقات موتای در کشور شناخته می‌شه. بیشتر صداش به درد سوهان کردن روح حسن گلاب می‌خوره تا گزارش فوتبال.
گزارشگر آبادان: آبادان دو تا گزارشگر داره اما یکیشون سطح سواد فوتبالیش فقط در حد بازیکنای تیم صنعت نفته و بازیکنای بقیه‌ی تیما رو به اسم تیمشون صدا می‌زنه مثلآ فرض بگیرین داره بازی پرسپولیس و صنعت نفت‌و گزارش می‌کنه:((خب تیم پیروزی تهران بازی رو شروع می‌کنه حالا پیروزی تهران توپ رو به چپ میاره، صابر میرقربانی رو پای پیروزی تهران تکل می‌زنه اما موفق نمی‌شه خب پیروزی تهران یک و دو می‌کنه و حالا پیروزی تهران یک سانتر می‌کنه و خب گل برای تیم پیروزی تهران!)
Gagool 